.
و دیدم فقر را
که چگونه فرزندان خردسالش را به خاطر پولِ سیاه در پیچ جاده‌ها رها می‌کرد.
..
از تاریکی ناراحت نباش!
کره‌ی زمین می‌چرخد و دوباره روشن می‌شویم.
...
کسی که در دوستی، شوخی را به تمسخر می‌کشاند، در حقیقت به صمیمیت خیانت می‌کند.
باقیمانده‌ام چیزی جز این خاکستر سرد نیست
ولی باشد همه را به تو می‌بخشم
تا از بالای بلندترین کوهی که رفته‌ای بر پایین‌ها بیفشانی.
تا از این پس در عالم مجنونی نباشد که پی لیلی‌اش بگردد
تا از این پس در عالم دیوانه‌ای نباشد که به زنجیر اسیر شود
تا از این پس در عالم
نقاشی نماند کهآسمان را در چارچوب بومش پهن کند
و یا جلادی که سر از گردن باریک لک‌لکان امیدوار جدا کند.
از خواب برخاستم در صبحی صادق
ذرات معلق در هوا چگونه روی امواج نور می‌رقصیدند!
و من رخت بربستم تا کوچ کنم از این اندوه به آن سرور
نیروانا
تو را در خواب دیده‌ام
تو را چون نیلوفری شاد بر سطح برکه‌ای سبز رنگ رؤیت کرده‌ام
تو چون امروز حقیقی بودی
و چون فردا نامرئی
تو اوج کوشش‌های امروز من بودی
و پایان امیدهای فردایم
@@@
بادپا دویدم در دشت زندگی
اما نمی‌دانستم که دویدن خستگی در پی دارد
و خستگی، دلزدگی
کجاست پایان دلزدگی‌ها، در برهوت زمین یا ملکوت آسمان؟
کجا رفتی که دیگر صدایت به گوش نمی‌رسد؟
آنجا که دست‌ها را دیگر نمی‌توان به آسمان رساند،
آنجا که برگ‌ها را دیگر نمی‌توان به شاخه‌ها سپرد،
آنجا که چشم‌ها را دیگر نمی‌توان شست،
کجا؟
برای بدرقه‌ات آمده بودم، ولی ندیدی‌ام.
مگر من اثیری بودم که نشناختی‌ام ؟!
بیماران برای فرار از درد تا صبح از خاطرات کپک‌زده‌ی خود می‌گویند
مردگان برای دیرتر پوسیدن به بهشت فکر می‌کنند
زندگان برای فردا در حوض امروز خفه می‌شوند
کودکان به پاسِ بزرگ شدن از بازی‌های کودکانه منع می‌شوند
عشق در کوره‌ی سوء تفاهمات می‌سوزد
و رنج پا به پای لذت در مویرگ‌ها رسوخ می‌کند
مردان به نگاهی زنان را دوست می‌دارند
و زنان به لبخندی مردان را باور می‌کنند.
1380
آسمان می‌بارد
من می‌نشینم
صدای باد و باران را می‌شنوی؟
صدای نفس‌هایت را می‌شنوم!
می‌دانم دیگر نمی‌بینمت.
می‌دانی دیگر نمی‌آیی ...
شاید برف‌ها آب شوند، شاید
شاید یخ‌ها سفت‌تر گردند، شاید
شاید فصل دروغ به پایان رسد، شاید
شاید مرگ سراغ ما بیاید، شاید
شاید کبوتران دیگر پرواز نکنند و ...
1. نادانم
به اندازه‌ی تمام سرنوشت‌هایم
به اندازه‌ی تمام تنهایی‌هایم
به اندازه‌ی بارانی که نمی‌بارد و نمی‌دانم چرا
به اندازه‌ی این خانه‌ی خلوت
این چراغ تاریک
این خدای ساکت
2. نومید از خود
از تمام داشته‌ها و دانسته‌هایم
از تمام کوچکی وجودم و حقارت روحم
3. سرگشته از آدمها
از کلونی پرتعدد موجودات
از دستگاه‌ها
خانه‌ها
خیابان‌ها
سرگشته‌ام از بیابان‌های تنهایی
از کویرهای بی‌انتهای سؤال
از دریاهای راکد بی‌جواب
از آدمها
4. پاسخی نمی‌شنود آن که به پژواک معتقد است
چه حکایتی‌است آوای تو و پژواک کوهستان
چه حکایتی‌است سکوت کویر و رخوت بیابان
چه حکایتی‌است تنهایی انسان و سرگشتگی یک شب تابستان
5. کوچه‌‌های خلوت شب حضور تو را انتظار می‌کشند
دست‌های سرد صبح آغوش گرمت را
و من بال‌های اهورایی‌ات را برای همیشه پریدن
یکبار، و برای همیشه رهیدن
6. وای بر آن کوهسار خاموش که رودی را در آغوش نکشد
وای بر آن تشنه‌ی دریا که در کویر گم شود
وای بر آن مست غرور که از خواب هوس برخیزد
وای بر انسان اگر اینسان بماند
وای بر باران اگر نبارد
23:45 81/7/27
خدایا ببخشا تمام این روزها را
خدایا ببخشا تمام این فراموشی‌ها را
سرگردانی‌ام را بنگر و سردرگریبانی‌ام را ببخشا
که در برهوت خویش آشفته‌سر به دنبال رهایی دویده‌ام
سودازده‌ات را دریاب
مرا که چشمانم به ژرفای این تهی‌آباد خراب دوخته شده
و دستانم به ریزش مُدامِ انهدام در خویش خو گرفته
به سراغِ مردمان رفتم
چیزی جز هیاهوی پوچ حیاتی مسخ‌شده نیافتم
چون مرغان دریایی پر قیل و قال!
سودازده‌ات را دریاب
آیا نمی‌شنوی صدای آب شدنِ این شمع خودسوز را در ظرفِ زمان؟
تا به کی گُداختن؟!
چون ابرهای باران‌زا غرّیدن
تا به کی جهیدن؟!
چون شاخه‌های بیدِ مجنون لرزیدن
مرا، سودازده‌ات را دریاب!
1379-80
آمدم
اما دیر
با چندین میلیون سال تأخیر
با چندین هزار سال وقفه در بهشت
و چندین سال درنگ در خاک
آمدم
اما دیر
به اندازه‌ی عمر زمین
تا بدانم که چگونه زمین زمین شد و آسمان آسمان
و چگونه آسمان این‌همه از دستان ما دور شد
و چگونه دستان ما این‌همه از دامان خُدا بی‌بهره شد
و چگونه آدم این‌همه تنها شد
پایان آذر 82 و آغاز دی 82
