در سیاهی می‌شکفند،
گل‌هایی که تماشای تلألوی شاد کوچکشان به دنیایی می‌ارزد.
بر بستر خاک نشسته، مسافر آسمانت می‌کنند،
گل‌هایی که در سیاهی می‌شکفند.
آن درخشش‌های کوچکی که دنیا را به درون دریچه‌های پاک و بی‌آلایش خود جذب می‌کنند.
17/مرداد/87
خاری در بیابان وحشت
چون کوهی خاموش در نجوا با خویش
پاره‌سنگی با عمر چند میلیون ساله
دستهایت را به آن صخره‌ی بی‌پژواک تپه‌های دور بسپار
دلت را به آن شقایق وحشی متروک
و چشمانت را به قافله‌ای که هیچگاه به مقصد نرسید
راستی حرف‌های نگفته‌ات را نیز به نامه‌های گمشده و پیام‌های نرسیده بسپار
پنجره را باز کن
تا شب شبی مهمانِ اتاقت شود
«حجمِ غمناکِ» وجودت را فراگیرد و تو را نشئه سازد
یک شب بیدار بمان بخاطرِ خدا
و شعر بخوان باز هم بخاطرِ خدا
که من مشتاق شنیدن صدای نفس‌های گرمِ توام
نفست همیشه گرم باد
و سرت سبز و سلامت باد!
1379
روزی در میانه‌ی درس و بحث، از «صُلح» گفتند، و من «او» را در خیالم دیدم و برایش سرودم:
صُلح
چه سرزمین سرسبزی که خوابت را بارها دیده‌ام
چه فصلِ پُر برکتی که سال‌ها به انتظارت نشسته‌ام
چه آوازِ زیبایی که گرچه همه‌ات را از بر نبوده‌ام، اما لحنت را همیشه در دلم تکرار و زمزمه می‌کرده‌ام
آه !
به‌به !
صُلح چقدر زیبایی !
چه چشم‌اندازِ دوست داشتنی‌ای
چه گرما و خُنکای مطبوعی داری
چه جاذبه‌ای !
صُلح جان، مرتع هایت چقدر پُرپُشت هستند
صُلح جان، رودخانه‌هایت چقدر پُرآب و خروشان هستند
صُلح جان، دشت‌هایت چقدر زیرِ آسمان تلألو دارند مثل مخمل
سایه‌ی زیرِ درختانت چقدر برای آرام گرفتن امن هستند
گُل‌هایت چقدر خوشبو هستند
صُلح، نامت چقدر آسمانی است !
صُلح، چقدر به انتظارِ آمدنت پیر شدم ، من که کودکی خُرد بودم !
می‌دانم روزی خواهی آمد و به جای فرشِ قرمز زیرِ پا، خودت زمین را سبز و نارنجی خواهی کرد.
روزی می‌آیی
می‌دانم
هرچند شاید دیگر نباشم که به پیشوازت بیایم.
اما هرجا که باشم، حتی زیرِ تلّی از خاک، به آمدنت، به رویِ زیبایت لبخند می‌زنم ! :)
زیرا تو عزیزترین میهمانِ موعودِ بشر خواهی بود !
تو بی‌شک خودِ بهشتی !
تو بی‌شک معنا، ترجمان، تعبیر و تفسیر ِبهشتی !
بهشتِ اول، بهشتِ موعود، بهشتِ آخِر !
91/9/12
مفرّی نیست
حتا نمی‌توان فریاد زد
در حنجره‌ام، گرد و خاک اسبان تندروی نظامیان شتابکار نشسته
و در رگ‌هایم، رخوت علف‌های صبور بیابان‌های بی‌پایان رسوخ کرده
پرنده‌ها
بال‌هایتان را بگشایید و پرواز کنید
وقتی اوج گرفتید، از من نیز یاد کنید
که در این دره‌ی ژرف زندگی، بی‌نصیبم از بال و پر و پرواز
چرا که بال‌هایم کابوس زده‌اند
پرهایم رویایی‌اند
و پروازم چیزی نیست جز پرت شدن از تخت‌خواب.
زمستان 1380
و شاعران
این سرایندگانِ کوچک در این خاکدانِ بزرگ
پروازی باید تا بیکران‌ها را دیدن
سفری شاید تا بی‌نهایت‌ها را کاویدن
واژه‌ها را رها کردن
و به دنبال کلمات در این پهنه‌ی نامتناهی دویدن
رازها را همه حلاج‌وار در گوش باد نجوا کردن و خود تنها بر سرِ دار رفتن
@@@
و شاعران
این غزل‌خوانانِ بزرگ در این صحنه‌ی کوچک
مرگ را زندگی کردن
و زندگی را لحظه لحظه سرودن
پالودن
خویش را در حوض زمان پالودن
و رها چون کاه در دستانِ خنکِ باد
و باران را آوازی در گوشِ تنهایی خواندن
1379
و تو فرصت تازه شدن من‌ی
تو تازه‌ای
تو سرزمین موعود من
بازگشتگاه زیبای من‌ی
تو رستنگاه من‌ی
تو پیمان معهود من‌ی
تو یگانه معبود من‌ی
تو فرصت دیگری
تو همه‌ی بخشایش و امید من‌ی
تو یار دیرین من‌ی که ازل را به خاطرم می‌آوری و امید را
تو را از ازل به یاد دارم، با این‌همه تو تازه‌ترین‌ی
تو پیوسته جاری هستی. در همه جا، در همه چیز
در رگ و پی من
در رگ و پی کهکشان
تو تعبیر لحظه لحظه‌ی زندگی من، رویاهای من، آرزوهای من‌ی
تو دلیل لحظه لحظه‌ی زندگی من، رویاهای من، آرزوهای من‌ی
تو تعبیر امیدواری جهانی برای تازه شدن
تو دلیل امیدواری جهانی برای تازه شدن
برای نیکو شدن
تو فرصت دیگری برای بخشایش، برای امیدواری، برای همه چیز
86/9/21
«به یاد آوردن، نه یاد گرفتن» سقراط
باران را به یاد داری؟
کاسه‌های پر از آب باران را چطور؟
و دستان پر از اندوه خود را ؟!
به یاد بیاور که آفتاب دریا را خشک نمی‌کند
و باران اقیانوس را لبریز نمی‌سازد
به یاد بیاور که امروز تنهایی و فردا نیز
به یاد بیاور که شاخه‌ها چگونه زیر پای تو شکستند
و گل‌ها از تند باد خشمت پر پر شدند
دستانت را به آسمان برسان
تا مبادا پاهایت تو را تا گور خاموش مرگ ببرند
و پشت سر، سیلی عزادار آشفته‌سر تو را همراهی کنند…
آینه به چه کارت آید؟
تو را نظاره‌ی چاله‌آب‌ها بس است
تو را ترنّم محزون باران پاییزی بس است
برخیز و از اینجا تا ابدیت بدو ...
1379-80
