مرگ، زندگی در گور نیست!
مرگ، مرگ در زندگی است.
اگر خود را دست‌کم ذره‌ای بدانی در تکاپو،
امروز رنگی برایت دارد متفاوت از دیروز.
زندگی، تنها این سکونِ طولانی بشر در باغچه‌ی حیات نیست!
زندگی، زندگی است.
اگر خود را دست‌کم حشره‌ای پنداری در پرواز،
این گل بویی برایت دارد متفاوت از آن گل.
صبح که برخاستم،
آری، طعم گس تولد تصادفی را چشیدم
میلادم با چشمکِ ستاره‌ای آغاز شد
و به یاد دارم که من چه‌سان، مسافرِ گمشده‌ی بازی‌های کودکانه‌ام بودم
آن دویدن‌ها و افتادن‌ها، و پاهای همیشه کبود از زمین‌خوردن‌ها
آن دوستانِ نه‌چندان خیالیِ تنهایی
و ملودی‌های ساختگی
و داستان‌های باور نکردنی
ارتش منظم دکمه‌ها و چوب کبریت‌ها و گیره‌ها
مورچه‌های سوار بر برگ‌قایق‌ها
جوجه‌ها و جوجه‌اردک‌هایی که لباس عروسک می‌پوشاندم
آزارِ نیش زنبور
آن برزخِ میانِ خطا و تنبیه
آن لذت نامتناهی راه رفتن روی خط آهن
و ترس‌ها
و سؤال‌ها، سؤال‌های بدون جواب
آن زمزمه‌های کوچک، آن شوق‌های بزرگ
وقتی به دنیا آمدم، تابستان چهارده بار تیرباران شد
و کسی از منِ بی‌حواس نپرسید برای چه آمده‌ام ...
اکنون نیز کسی نمی‌پرسد
اما من می‌دانم که نمی‌دانم برای چه آمده‌ام ....
فقط پرنده‌ای بال گشود
و من خیره به او، مسیرِ نقره‌ای حرکتش را در آسمان دنبال کردم!
خُدا جان سلام
سپاس که خواستی من هم باشم! برای همین به من هم نقش کوچکی دادی.
و اینک چون نقش کوچکی، در داستان بزرگ هستی تو حضور دارم.
و دلگرم‌م به بودنِ تو که معنادارترین معنا و دلیل بودنِ من است!
....................................................................................................................
آیا من و نقش‌م دو چیز هستیم؟ نه، فکر نمی‌کنم این‌طور باشد! فقط وقتی می‌آییم درباره‌اش سخن بگوییم، دو چیز، یا دو پاره می‌شود. به قول مولوی: «ما نبودیم و تقاضامان نبود». پس بهتر است سپاس‌نامه‌ام را این‌طور اصلاح کنم:
سپاس که اراده فرمودی، و نقشی زدی مرا !
سپاس که نقشی زدی !
و اینک چونان نقشی یا سایه‌ای آفریده‌ی تو خوش‌م !
.....................................................................................................................
هر انسانی در طول زندگیش بارها و بارها به تولّد و وجود خود می‌اندیشد و شاید درباره‌ی آن بنویسد. من هم بارها اندیشیدم و نوشتم و سرودم.
