شعرهای بی­‌نام اما پر احساس من در مرداد 83

بر شاخه­‌های سرد اسفندی، تلی از شکوفه

بر لبانِ خندان من، تلی از غم

کاش بهار دوباره می‌آمد و مرا با خود می‌بُرد !

من، او را و او، مرا

اما ما از ما بیگانه

و ما تنها

@@@

همیشه دلم می‌خواست بهارم شکوفه باران و سبز

تابستانم گرم و آب­‌تنی

و پاییز را در جنگل عباس آباد باشم

همیشه دلم می‌خواست آسمان با من سازگار باشد، و بود

همیشه دلم می‌خواست آکنده از لبخند باشم، و بودم

همیشه دلم می‌خواست با خُدا دوست باشم، و او دوستم بود

همیشه دلم می‌خواست تنها نباشم، و تنهایی یگانه تقدیرم بود: همیشه و همه‌جا

@@@

 

او می‌رود، 

چون باید برود

و مرا نخواهد بُرد، 

چون راهِ من در راستای جانِ تنهایم جاری‌ست

بیا هیچ­کس!

از درازای زمان بیا و در سرنوشت من محو شو که تنهایی تقدیر من است

برای انسانی دیگر

بنازم کلامی را که حلاوتش، هر تلخی را شیرین می‌سازد

بنازم چشمی را که به گوشه­‌ی نگاهی، دل‌ها را آرامِ جان است

بنازم غنچه­‌ی سرخی را که به لبخندی، زنگارِ غم از دل‌ها می‌زُداید

بنازم جانی را که جوشش‌ش، هر مرده‌ای را زندگی می‌بخشد

صِفر

پرنده‌ای را مانَم افتاده در کفِ پیاده‌رو

زمستان را تجربه کرده‌ام

اکنون بهار است،

اما نمی‌توانم پرواز کنم زیرا بال‌هایم یخ زده­‌اند

عابران به من ترحم نکنید

که سردی نگاه‌هایتان را دوست ندارم

به جای آن برایم آتشی بیفروزید تا ابد در آن بسوزم

پایان

 بردبارانه‌ترین انتظار را به انتظارت نشسته‌ام

 طولانی‌ترین شب و روز را برایم به ارمغان آورده‌ای

 تعابیر فلسفی‌ات را نمی‌خواهم،

 تعاریف انسانی‌ات کجاست؟

 نگاهم نکن، که نگاه‌هایت دیگر ژرف نیستند.

 صدایم نکن، که پاسخ‌هایم دیگر گرم نیستند.

. و .. و ... و ....

.

و دیدم فقر را

که چگونه فرزندان خردسالش را به­ خاطر پولِ سیاه در پیچ جاده‌ها رها می‌کرد.

..

از تاریکی ناراحت نباش!

کره­‌ی زمین می‌چرخد و دوباره روشن می‌شویم.

...

کسی که در دوستی، شوخی را به تمسخر می‌کشاند، در حقیقت به صمیمیت خیانت می‌کند.

پرواز

 باقی­مانده­‌ام چیزی جز این خاکستر سرد نیست

   ولی باشد همه را به تو می‌­بخشم

   تا از بالای بلندترین کوهی که رفته‌­ای بر پایین­‌ها بیفشانی.

   تا از این پس در عالم مجنونی نباشد که پی لیلی‌­اش بگردد

   تا از این پس در عالم دیوانه­­‌ای نباشد که به زنجیر اسیر شود

   تا از این پس در عالم 

   نقاشی نماند کهآسمان را در چارچوب بومش پهن کند

   و یا جلادی که سر از گردن باریک لک­‌لکان امیدوار جدا کند. 

نیروانا Nirvana

   از خواب برخاستم در صبحی صادق

   ذرات معلق در هوا چگونه روی امواج نور می­‌رقصیدند!

   و من رخت بربستم تا کوچ کنم از این اندوه به آن سرور

 

   نیروانا

   تو را در خواب دیده‌­ام

   تو را چون نیلوفری شاد بر سطح برکه‌­ای سبز رنگ رؤیت کرده­‌ام

 

    تو چون امروز حقیقی بودی

    و چون فردا نامرئی

 

    تو اوج کوشش­‌های امروز من بودی

    و پایان امیدهای فردایم

    @@@

    بادپا دویدم در دشت زندگی

    اما نمی‌­دانستم که دویدن خستگی در پی دارد

    و خستگی، دلزدگی

    کجاست پایان دلزدگی­‌ها، در برهوت زمین یا ملکوت آسمان؟ 

گُم

کجا رفتی که دیگر صدایت به گوش نمی­‌رسد؟

آنجا که دست‌ها را دیگر نمی­‌توان به آسمان رساند،

آنجا که برگ‌ها را دیگر نمی­‌توان به شاخه­‌ها سپرد،

 آنجا که چشم‌ها را دیگر نمی­‌توان شست،

 کجا؟

 برای بدرقه‌­ات آمده بودم، ولی ندیدی­‌ام.

 مگر من اثیری بودم که نشناختی‌ام ؟!